گريز

از آرامگاه دستان ِ تو مي گريزم
از خاموشي و سپاس
از گردن آويز ِ سياه ِ بر خواب هاي ِ آلوده
و تقدس ِ فيروزه اي اشك هاي ِ مرده ( براي ِ سوگ ِ آدم هاي نديده .... )


از آرامگاه ِ بازوان تو مي گريزم
از نيايش هاي ِ شبانه
ذكرهاي ِ بيهوده
و يادآوري هرچه تو بخواهي آن مي شود


از آرامگاه ِ بتكده تو مي گريزم
از شرم ابدي براي گناه نكرده
از كابوس ِ مرگ ِ دم به دم
و از نبردي كه پيروزش نه تو بودي و نه من


از تو مي گريزم
از من مي گريزم
از همه مي گريزم
و از اين فريب كه اينك
نوزادان ِ كهنسال ِ كهكشان ام را
واداشته است
تيغ بر گلوي ِ خود بگذارند
و از لذت ِ بي باكانه مردن
قهقهه پيروزي سر دهند ....


از كلمات خونين ِ تو مي گريزم
از وعده هاي ِ دروغين
از برج و باروي ِ خيالي
و از روز واپسين ِ داوري ....


از آرامگاه ِ آغوش ِ وحشت از تو مي گريزم
و عاشقانه ها را پاس مي دارم

و تو
آرام آرام بازمي گردي 
به شب بوها و شب هايم
با نور ِ آبگينه و نواي ِ نقره اي بخشش

و تو
آرام آرام
از آرامگاه ِ خشم مي گريزي

و من
با بوسه هاي ِ ملايم تو
نم نم ِ باران
آرام مي گيرم ...!