۱۳۸۹ تیر ۲۰, یکشنبه

مسيح آلوده من ...


مسیح ِ آلوده ی من

در این مستی ستاره های پریده رنگ

به بد عهدی زمانه میندیش ....



مسیح مهربان ِ حادثه ها

- به جنون و مهابت ِ پدر آسمانیت سوگند -

شب ، همه شب

به یاد ِ غرور و اشک هایت

دستان ِ شعله ورم را

نذر همه ی ِ ضریح های انکار و تصادف خواهم کرد !



مسیح دیرپای ِ بت خانه ها

در سایه سنگ و برف

از شرق شراب سرب

تا غرب ِ غربت ِِ التماس

چلیپای انتظار و پیمان را

بر دوش ِ کلمات ِ مقدس

- معدن ِ معنویت ِ دیرین -

می گذارم و برای هجرت ِ مردمک هایت

- آلوده ترین تازیانه های ِ هدایت -

شب ، همه شب

از کنایه شوق و طعنه اشراق می نالم !



مسیح ِ محکوم ِ من

در این غربت ِ محتوم ِ من

یک پاره از پیراهن ِ بی پیکرت را

بر زخم های بی چاره ِ من ؛ بکش و ببین

از سرودهای مسموم ِ تعمید تو

چگونه هم زمان

پاک و آلوده

به آسمان ِ بی ستاره می نگرم

و درد می کشم

و درد می کشی

و باز ؛

درد می کشیم ....


و امشب

چون همه شب

بی سرزمین مانده ام و پر گناه

هم چون تو

مسیح ِآلوده من ....



من ِ آلوده ِ مسیح ....

۱ نظر: