انسان ....
گلويي سرد و بي سرود
برفراز ِ دار
در شب ِ مرگ ِ ستارگان ،
سزاوار است
پادشاه سوگواران
سراب ِ سرگردان
اين سر ِ سودايي ،
مفتخر شود به تاج ِ خار ِ تمسخر ....
سزاوار است
اين تن ِ آلوده به مسح ِ مسيح
در كهكشان ِ درّه جذاميّان
خيره بماند به تقويم آخرالزمان
باشد تا با اشارت ِ تاريخ
جامهاي تهي مانده ي ِ مجلس ِ عيش را
لبريز كند از شراب ِ عشق ....
سزاوار است
اين كولي ِ رها شده از درخت ِ ابليس
در كوره راه ِ كائنات
بنالد با سكوت ِ نِي
برقصد با سماع ِ آتش ِ سيگار
بماند در جنون ، هُشيار
كه حافظ گفت :
ز كوي ميكده دوش اش ، به دوش مي بردند
امام شهر كه سجاده مي كشيد به دوش ....
در شب ِ مرگ ِ ستارگان ،
برفراز ِ دار
گلويي سرد و بي سرود
سزاوار است
انسان ....
سزاوار است
پاسخحذفاين تن ِ آلوده به مسح ِ مسيح
در كهكشان ِ درّه جذاميّان
خيره بماند به تقويم آخرالزمان
باشد تا با اشارت ِ تاريخ
جامهاي تهي مانده ي ِ مجلس ِ عيش را
لبريز كند از شراب ِ عشق ....
اثری بی نظیر و استادانه بود...بی اندازه زیبا بود...ما همه منتظریم که جام های تهی مانده مان،لبریز شود از شراب...ما همه منتظریم...
بسیار زیبا و پر معناست ... ممنون
پاسخحذفبسیار عالی و زیبا و عمیق بود، و شما جام های تهی مانده ی ما راپر می کنید از شراب عشق و معرفت، از شما سپاسگزاریم ای محیّ الدین عزیز . پاینده و سرفراز باشید.
پاسخحذفحس غریب واژه هاتان را می ستا یم.بی نهایت زیبا و تاثیر گذار.مرسی... .
پاسخحذف