« ده هجاي بهاري » ( براي تولد بهار )

1
بهار
چهار كفش ِ رنگارنگ دارد
و يك گوشي تلفن به شكل ِ كفش ....
بهار
هر شب
لب هايش را
با رنگ قرمز گوشي
سرخ مي كند و
با پاي برهنه مي دود ميان شعرهاي من و
بوسه مي خواهد ...!


2
به کوچه بگو : نوش
مستی
رقص برف و چراغ است

کفش هایم تنهاست


3
آسوده ترك
آهسته ترك
نرم ترك
بلغز ميان ِ بازوان ام
نه اقيانوس ام ، نه تُنگ
بركه ام
بركه اي تك افتاده ِ ميان ِ رنگ ها
ماهي ترك
به خانه ام بيا
عشق آسان است ...


4
دير شد ،
پاي من
با كفش تو رفت
برهنه مي خندي


5
پيكر ِ برهنه ات
با لمس ِ ناگهاني لب هاي ِ من
بخار شد ، ابر شد ، باران شد ، باريد !
بخواب آرام
جنين ِ خيس ِ اقيانوس ...


6
در امتداد اين سوره
ستاره مي سوزد ،
سلام كن
به آيه ي ِ بن بست ...
گوش نمي خواهم
به من آغوش بده ..


7
از شكاف ِ پيراهن ات
پرتقال مي رويد
بگذار دستان ام
مست شود و
پائيز شود و
باران شود و
بر تو برهنه ببارد ....


8
در تاريكي اتاق
شلوار ِ‌ مست ِ من
دامن ِ تو را پوشيد
پيراهن ِ مست تو
جوراب ِ مرا ...
و ما ، برهنه ، خواب بوديم ....


9
برهنه شو ، بگذار
تن ات را بپوشم
نام ِ من فردا است


10
تو را دوستت دارم
تو را حتي
بيش از آن كه بخواهي
دوستت دارم
پيش از آن كه بداني
بيش از آن كه حتي
در خواب ببيني
تو را دوستت دارم
بيش از آن كه حتي
نام ام را بداني
پيش از آن كه حتي
بخواهم نام ات را بدانم ....