1
تار مو
شانه
غبار
بوسه
خداحافظ
( يادت رفت رازت را از پشت ِ آينه برداري ...! )
2
آسمان ِ بي سواد ترانه مي خواند
با لحن ِ سوگواران ِ بي سرود ...!
حفره اي ميان ِ حنجره ات كاشته اند
كرور كرور خنجر از فراز آن پيداست !
ماه مي نالد : مردمك هاي ِ گرسنه ي ِ شب بيدار
كسي نيست بر روزن ِ اين تشنگي ، موج بكوبد ؟!
3
گوشواره ات را
بين ِ كتف و لب ِ من جا گذاشته اي ....
كوچه تاريك است
و من مانده ام با اين همه ماه
كه از آغوش ِ نرم ِ تو معطر شد ...
آمدنت را سپاس ، رنگ ِ وحشي رنگين كمان ِ مرگ ...!
4
ساز مي زند
با ريسمان ِ دار
تنديس ِ غرق ِ داغ ...
سرب از تبرك دوري
چه ساده وش
دردي به نوش دوخت ....
اينجا ترانه به تقدير ِ واژگون
تقديس مي شود ....
تن را بزك نكن
با تار ِ عنكبوت ...!
5
شادخواري
گونه ي ِ گل هاي ِ قالي را
مات كرده است ...
سيب ِ سرخ فام ِ سالهاي ِ نوش
امشب شهود ِ بهت بر شكوفه مي كارد
شگفتا هنوز ، هم نشين ِ نام تو بودن ، نياز ِ من است !
6
از انحناي ِ پيكرت اي خوب ِ ماندگار
امشب قفس بساز
بي هيچ روزني ...!
سوگند مي خورم
از بستر ِ نيايش و داغ ِ لبان ِ تو
يك سقف لشكر ِ بوسه
مست ِ ستاره ي ِ بي كهكشان شوند ...!
باور نمي كني ، باور نمي كنم
بر بسترم كنون
امشب دوباره باز
افتاده خيس ِ خيس
گيسوي ِ لُخت تو ....
مي گويمت و باز ، باور نمي كنيم ؛
از ما قفس بساز ...!
7
اين موج ِ دل بسته ِ به صخره
پيش از آن كه بميرد
رازي به مردمك هاي تو آويخت
يادت هست ؟!
اقيانوس را قطره قطره بنوش !
نهنگ را تكه تكه برقصان !
8
بوي ِ پيراهن ات از غبار ِ آينه مي رويد
سطر به سطر در سوي ِ چشم هايم تمام مي شوي
حنجره ام را به دار ِ سيگار مي آويزم
و قطره قطره نبودنت را به قربانگاه مي برم
ديگر اي نت هاي به جا مانده از سمفوني گريه
بودنت را نمي بويم ... آيه آيه در قنديل هاي ِ گمشده مي پوسم ...!
9
به مستي ات سوگند
اي كهن يار ِ اقليم ِ شورش ها
در آستانه ي ِ ابديتي ايستاده ام
كه به جز خواهش ِ نگاهت
هيچ پرنده اي از قاب ِ سرد ِ پنجره ام نمي گذرد
دوستت دارم هاي بدرقه ات ، فداي ِ گام هاي ِ آمدن ات ....
10
اكنون ، تكيه داده اي به ديوار ِ بي خشاب
تا ردّ ِ زخم ِ زلفت را حنا بپوشاند !
نشان ام بده ، همه ي ِ بي تو نبودن ها را
كه بودن ات بغض نبود
گلوله باران ِ سقف ِ گيسو بود با سرانگشت ِ تاج ِ خار
خوشا رقص ِ پيچك ِ عشق با قلب ِ كوچك ِ دلقك ...! باز هم قمار ؟!
11
حافظ را برمي داري
مي گويي : نوش ! .... مست مي شوم ...!
مي پرسي : كهكشان راه گيلاس كجاست ؟
مي پرسي : مگر بال ِ پروانه هم آغوش مي گيرد ؟
مي پرسي : مگر چارپايه اعدام ، چهار پايه ندارد ؟
مي گويم : هيس ! حافظ مست است ، خوابيده ...!
12
پيراهن ِ برف
پيكر ِكوه
بالش ِ مه
بستر ِ دشت ....
عاقبت نازل شد ، بر شكوفه ي گيلاس
سوره ي ِ بوسه ، از لبِ شبنم ...!
13
تب از تن ام بالا مي رود !
مي خندي : مهره ها را بچين ، شطرنج بخوانيم ....
تب به پلك هايم مي رسد و نگاه تو را مي سوزاند .
مي نالم : داروهاي مرا از روي بند بردار ، نكند باران خاك شان كند ؟!
مي خندي : هذيان ننويس عشق ِ مرداد ؛ يك فال ديگر بگيرم، فاتحه ات غزل مي شود!
مي ترسم : نكند كابوس هم تب دارد ؟
مي خندي : و هم چنان از تن ات بالا مي روم ...!
14
بامداد ... همين !
سياه نپوش !
با وقار به يادش بياور ...
مگر نه آن كه پس از او
شعر در به در ، تابوت پوشيد ...!
بامداد ... همين !
15
پيراهني از حرير ِ شراب پوشيده اي
مسح ِ پيكرت ، مست ام مي كند پري
بگذار عاشقانه بگويم : كابوس ِ نيمه شب ِ روزهاي ِ مني ...!
مي خندي ...! باز برهنه مي خندي ؟! و باز مي خندي ؟
پنجره باز است ، بگذار واژه هاي عريانم ، دكمه هاي ِآغوش تو را ببندند...!
تاريكي ، بوسه و هق هق ...!
16
حسرت در مردمكهاي ِ تو
سرودي سرود ....
و در تنگناي ِ ناي ِ من
مراسم ِ زار بود ....
شبانه بود ديدار ، مست بود خاكستر
و كعبه ، هفت بار به گِرد ما ، گرديد ...!
17
بخواب آرام فرزندم ، چيزي نيست ... چيزي نيست !
ببين ! چگونه چهره ام در آينه ي ِ مردمك هاي تو پيداست ؟
مي بيني ؟ چگونه با انگشتان ِ خون آلود ، نوازشت مي كنم هنوز ؟
به آغوش مي كشمت ، آن سان كه از زخم هاي ِ سينه ات ، شير بنوشم !
بخواب آرام فرزند ِ سرخ جامه ام .... با دست ها و پلك ها و دهان باز
بخواب آرام فرزندم .... لالايي ... لالا لالا ... لالايي ... چيزي نيست !
18
خاك ِ دستانت چه حاصلخيز بود غايب ِ معصوم ؟!
شگفتا !
بذر ِ گندم كاشتيم
شرحه شرحه ، جرعه جرعه
داس روئيد ،
درد نوشيديم ...!
19
تُنگ ِ بلور ترك برداشت ،
پولك هاي ماهي كوچك ، پَرشد ، بال شد ... پرواز كرد !
از رود و كوه و باغ آلوچه گذشت ،
گيلاس نوشيد و شراب شد و بر رنگين كمان نشست ،
به اقيانوس رسيد و چشم شد ، بوسه شد و برهنه شد و باردار ...!
ماهي تُنگ بلور بر سنگ جان داد ،
نماند و نديد ، جنين ِ اقيانوس ، آزاد است !
20
شاعر مي سرايد
كه نگويد !
شعر ، افشاي ِ راز نيست ،
پنهان كردن ِ هزارباره ي ِ آن است !
شاعر مرداب است ،
و شعر ، سنجاقكي كه در حوالي آن پرواز مي كند !
21
خبرت هست ؟
نخ و سوزن ، ابر و گنجشك ، نان تازه ، ماهي
راه رفتن با نور ، چُرت با طعم ِ گياه
ديدن ِ كشتي و موج دريا
عكس هاي تازه ، رنگارنگ
همگي در اين شعر ، رقيب ِ عشق تو شدند ؟!
22
فندك ، آتش ، سيگار
تابوت ِ تنهايي بر دوش
از كوچه هاي ِ خالي يك شهر مي گذري
لهجه هاي غريبه ، زبان ِ لالايي كودكي ات را نمي دانند
كاش با دو بال ِ موازي ، فرشته اي تو را به كهكشان مي بُرد
به آسمان مي نگري ، بن بست است ...!
23
دفن مي شويم
در گور ِ گدايان
آنگاه از گنداب ِ تن مان
موش ها نيز مي گريزند !
مي گويم : بگو دوستت ندارم و تمام !
مي خندي : نخواه كه دروغ بگويم ...!
24
دل ام گرفته است
اي كاش
فاصله نگاهمان امشب
يك پرده ي حرير
بي پنجره بود !
دل ام گرفته است امشب ....
25
به تكه هاي ِ كوچك ِ يخ چشم مي دوزم
جام ها را به مرز مردمك هايت، بر پلك هاي ِ من ، آرام مي سايي :
_ به سلامت ِ بگو به لب هايم ...!
مي پرسم : آخر ِ قصه ي ِ يلداي ِ كوچ ِ ما اين بود ؟!
مي خندي : گلوله درد ندارد مرد ...!
اينك ايستاده ام روبروي جوخه ي جاده ، خداحافظ شب ِ اعدام ...!
26
ساده ! خيره مي شوم به دستانت
به ردّ ِ بريدگي و خون
سخت ! مي پيچم به پاي ِ شعر
تو ماه مي شوي و من
مهتاب ِ ماندگار ِ مرگ
ساقي ، در شراب ِ درد ، غرق شد امشب
27
نخواه كه بداني !
بگذار خاطره از باغچه ي ِ خيال ِ تو برويد اين بار
و در قاب ِ خميازه هاي ِ تقويم نپوسد باز
بگذار پاي ِ خيس ِ كلمات ، پاورچين و پروانه وار
بگذرد از آسمان ِ هفتم ِ آغوش ، و بماند و نماند و نگندد و نبوسد و نجويد و نخوابد و بخوابد و بميرد و بگويد : بخواه كه نداني !
28
مانده بر تاقچه ي ِ اتاق ِ خواب ،
عكس و نامه هاي ِ قديمي ....
سپاس مي گويمت و باز
پيراهن ات ، و شانه ات ، و چند تار ِ مويِ سياه ِ نرفته
( يادواره هاي ِ قديمي، با عطر ِ فرار ِ از تقدير)
شعر ِ سنگ ِ مزارت را ، به يادم مي آورند !
29
آخرين پُك از آخرين سيگار
به يادت مي آورم ، گفتي :
هنگام مستي ، گيسوان ام نرم تر مي شوند !
گفتم : عاشق ِ جرعه جرعه نوشيدن ِ مردمك هايت هستم !
خنديدي ، خنديدم . گريستي ، گريستم . مست بوديم ، شبانه و عريان ....
گفتي : چه بايد كرد ؟! .... گفتم : پُك ِ آخر مال ِ تو ...!
30
پاپوش ات را
به آسمان بياويز ...
برهنه پا ،
بر ضريح ِ كوچه برقص !
سنگفرش اين شهر
با تو خدايي دارد ...!
...............................................................................
مايلم دفتر ِشعرهاي اين دوره را با شعري از اميربهادر طاهري ببندم . هديه ي ِ تولدم . زيباترين هديه اي كه گرفتم .
هزاران سال بود که شب ها پدرانمان می گریستند؛
همه در قبیله رنج ، جزام زده بودند
و من در انتظار یحییِ دیگر ...
* * *
بعد از چهارده روز طلوعِ هورِ اَمـُـرداد
در باغ فیروزه ایِ پنج شنبه
فرزندی زاده شد
از تبار مسیح
با موهای خرمایی و چهره ای ایزَدگون
* * *
ما همه بعد از این حلول در شبِ مبارکِ مستی
پنج شنبه ها مستِ مست
در خیال روشنِ تو نازنین
- تسلیمِ تسلیم -
غرق می شویم
* * *
استاد مرحبا بر اين همه زيبايي كلام.
پاسخحذفتجويزتان
براي هر روزمان
روزي يك نوش شعر...
يا يك حب درد...
تا مداوا شود درد هاي تلخ عاشقي
و عاقوشمان دردي تازه را پذيرا باشد
کرور کرور ستاره روشن ،
پاسخحذفاز دریچه این حفره تاریک،
به آسمانت ،سلام دوباره می دهند!
خنجرها را غلاف کنید...!
علي جان اين قلم تو نور است كه بر نور است كه از نور است و در ظلماتمان خوب مي تابد. بنويس و بسراي بيش و بيش تا بر اين شب طولاني اندكي روشني پاشيده شود مگر ...
پاسخحذفمحشر است حضرت استاد
پاسخحذف