۱۳۹۳ آبان ۱۱, یکشنبه

حافظ ِ من


در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)
  • هاجر
    همه به ياد مي‌آوردند. چگونه خودش مي‌توانست فراموش كند؟!  هركسي به او برمي‌خورد، مي‌گفت: «خدا بيامرزدش ! » و او سرش را به نشانه تأسف پايين...
  • 4593 ( داستاني از سلاله مرادي )
    تنهایِ تنها بود واقعا تنها، نه کسی رو می شناخت نه از کسی با خبر بود. همیشه می ترسید که اگه بمیره جنازه اش توی خونه بو بگیره و کسی پیداش نکن...
  • گندم ... ( برای تولد ِ سلاله مرادی )
    نه ! آفتاب سیاه نیست ! برکف ِ دستان ِ تو باران از شیارهای نیایش ِ خورشید می بارد ؛ و ماه دل سپرده به مرداد برای صدفی به کوچکی اقیان...