۱۳۹۱ آذر ۷, سه‌شنبه

روز هفتم ِ " عمو خسرو "




بعد از " نهبندان " به تكه زميني مي رسم كه در آن ، مترسك كاشته اند ؛ يكصد و هجده مترسك ، و در لا به لاي مترسكها ، دوازده بوته بادمجان و سيزده بوته كدو ... .

آه اي سرزمين ِ فقر
اي خاك تنگدست ،
من ، با كدام ابر ببارم
براي تو ؟
........................

" روز هفتم " ( استادم "خسرو حكيم رابط" )


در ۱ نظر:
اشتراک در: پست‌ها (Atom)
  • هاجر
    همه به ياد مي‌آوردند. چگونه خودش مي‌توانست فراموش كند؟!  هركسي به او برمي‌خورد، مي‌گفت: «خدا بيامرزدش ! » و او سرش را به نشانه تأسف پايين...
  • 4593 ( داستاني از سلاله مرادي )
    تنهایِ تنها بود واقعا تنها، نه کسی رو می شناخت نه از کسی با خبر بود. همیشه می ترسید که اگه بمیره جنازه اش توی خونه بو بگیره و کسی پیداش نکن...
  • گندم ... ( برای تولد ِ سلاله مرادی )
    نه ! آفتاب سیاه نیست ! برکف ِ دستان ِ تو باران از شیارهای نیایش ِ خورشید می بارد ؛ و ماه دل سپرده به مرداد برای صدفی به کوچکی اقیان...