شش گوشه ی ِِ فروردین
( برای ِ تولد ِ بهار طاهری )
1 گوشه
دختر ِ پارسای ِ همسایه
تقدیر ِ تو آن بود
که روبان ِ قرمزت را باد
برساند به خواب ِ کافر ِ من
آن گاه
باران ببارد و باز
بغض هر دوی ما
ماندگار شود
بر سر ِ مزار ِ کودکی خیس و ساده ی ِ دیروز ....
امروز امّا ،
سلول ِ من و تو
مجاور ِ دشت است
دشتی که در آن
چوبه های دار می روید !
و فردا
گیسوان ِ خیس تو در باد
و فردا
گلوی ِ پاره پاره ی ِ من ....
2 گوشه
شلیک ...!
جنین ِ سوخته
خون ِ فاخته
فریاد ....
و خاکستر ِ سطر ِ آخر
آخرین نامه ات
- به امید دیدار و می بوسمت -
در قلب ِ ققنوس ِ پیراهن ات سوخت !
افسوس ....
3 گوشه
این پیکر ِ برهنه ساده
آلوده شد به خاک
در مسح ِ خون تو
اینک
هزاره ی ِ سرمای ِ روز ِ نو
آغاز می شود ...!
4 گوشه
شکوفه های گیلاس
ماه ِ تمام
و امید
تو با بهاری دیگر بازمی گردی
در سالی که تنها
یک روز دارد :
هشتم فروردین ....
5 گوشه
پنهان ،
... و عشق
آن سان که تو آغازگرش هستی
هماره مرا
و لب های ِ مست تو را
آتش پرست می دارد !
خوشا نوازشی
که دست های تو این سان
به ترس های من آموخت ....
آری
همیشه می خوانم ات
ای پاک مانده ِ میان ِ عددهای صفر و یک
آسوده ی ِ دوباره های ِ موازی
پارسای ِ بی خدا ....
آری
همیشه می خواهم ات ...!
6 گوشه
مسافر ِ بی توشه و نشانی ،
تنها مانده ای ؟
تنها ...!
به ترکهای ِ پیر ِ دستانت می نگرم
و غباری که بر مردمک هایت نشسته ،
و اشک
که انگار سالهاست می داند
چگونه بر پیچ و خم های ِ گونه و گیسویت
بی ابر ببارد ....
و خون
که از اعماق ِ شیارهای ِ پیشانی ات انگار
شتک می زند بر این واژه های ِ ناشکیب
که یاد ِ تو را دیری است
هم چون صلیب
بر دوش ِ می کشد !
تنها ...!
تنها مانده ای ؟
مسافر ِ بی توشه و نشانی ....
