عليرضا توانا Alireza Tavana

۱۳۹۶ بهمن ۲۸, شنبه

گفت
تو هراس های ِ مرا می دانی
در تورات و انجیل و قرآن آمده است

گفت
دل شوره و دل واپس و دل تنگ و
کدام است دل سوخته گی

گفت
در محاصره ام
اندوه به اندوه در گذار
( پُکی عمیق از گدازه های داغ )

گفت
در شکاف های تن ام
ریشه کرده خاکستر
خارش عظیم ِ زخم های ِ سیاه

گفت
سرگیجه می شود هرشب
راه می رود در خواب
از دود تا درود ، دروغ است

گفت
جنین ام کجاست
و راه راه ِ پیراهن اش بر بند
نطفه ِ باران ِ برف در مرداد

گفت
آسوده می رود تا نیلِ قاب
بی عصا و شمایل
هارونِ خفته در قبر ِ مجازی
سامری در غار ِ آب

گفت
مانده ام واژه به واژه
در غروب ِ روسری
تا کفن پوش ِ شراب
نوش ِ نیش و نبش ِ نای ، نای ِ نوش و نیش ِ نوش

گفت
این سان ام به دریا
خشک ِ خشک ام آب نوش
کشتی بی لنگرم من ، ناخدا هم مست ِ مست

گفت
با من گفت
باز هم گفت

گفت
باید رفت
رفت آخر
عاقبت خاموش می خندید

نمی خندی ؟!
آدم است دیگر ...
( آینه می گفت )

( علیرضا توانا )